Adıyaman’da, Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’taki zelzelelerde yıkılan, 72 kişinin hayatını kaybettiği İsias Oteli’ne ait 5’i tutuklu 11 sanığın yargılanmasına devam ediliyor.
3. Ağır Ceza Mahkemesince adliyenin yer katındaki çok hedefli konferans salonunda dün görülmeye başlanan davanın bugün de devam eden duruşmasına sanıklar, Ses ve İmajlı Bilişim Sistemi ile bağlandı.
Duruşmada dinlenen müştekilerden KKTC’de vücut eğitim öğretmeni olan ve zelzelede 2 çocuğunu kaybeden Osman Akın, voleybol finallerine gelmeyi planladıklarını ve otel araştırmasında “İsias Oteli’nin pak, nezih ve bilhassa de inançlı olduğunu” öğrendikleri için bu otele kayıt yaptırdıklarını belirtti.
Akın, şunları söyledi:
“Çocuklarımızı odalarına yerleştirdik. İsias’ta 39 bireydik, ben 16 bireyle Kahramanmaraş’taki diğer otele yerleştim. 5 Şubat sabahı Kahramanmaraş’a hareket ettik, yerleşimler tamamlandı, çocukların maçı başlayacaktı. Ben Kahramanmaraş’a canımı kurtarmaya mı gittim yoksa öbür bir şeye mi gittim bilmiyorum. Şayet birebir otelde kalsaydım burada olmayacaktım. Kahramanmaraş’ta öğretmenevinde kaldım. Büyük bir zelzele lakin yıkılmadı. İnsan hayatına kıymet verilen bir binada kaldım. Kimsenin burnu bile kanamadan çıktık. Adıyaman yıkıldı, benim dünyam yıkıldı. Kaos bir ortam vardı, çocukları inançlı bölgeye getirmek için 1 kilometre yürüdük. Sonra Adıyaman’a hareket ettim. Sarsıntıdan sonra salı günü gelebildim. Gördüğüm görüntü yalnızca bir kum yığınıydı. Otelden 72 can gitmiş. ‘Öldü’ lafını kullanamıyorum, duymak da istemiyorum. 11-14 yaş ortasındaki çocuklarımız kum yığınının içine gömüldüler ve daima bir umut çocuklarımıza ulaşmak için çabaladık. Umutlar tükendiğinde bütün halde ulaşmak istedik. Düşünün bunun için dua ediyorsunuz. Beton sağlam bir materyaldir değil mi aileler çocuklarına ulaşmak için elleriyle beton kazdılar. Biz adalete güveniyoruz, onun için buradayız, sizlerin en uygun kararı vereceğine inanıyoruz. Dün duruşmada bahsedildi, maddi gerçek yarım kalan hayatlardır. Biz acımızı yaşamadan adalet diye haykırmaya başladık. Türk yargısına güveniyoruz. Bizim can kesimlerimizi ahlaksızca alan zihniyet en yüksek cezayı alana kadar buradayız.”
“İsias bir kum yığınıydı”
Osman Akın’ın eşi Ayşe Akın, eşini ve 2 oğlunu keyifli bir biçimde Adıyaman’a gönderdiğini tabir ederek, şöyle konuştu:
“Hiç bu türlü bir şeyle karşılaşacağımızı düşünmedim. Kıbrıs’ta da zelzelesi hissettik yalnızca. Evlatlarımızın bunları yaşayacağı aklımızın ucundan dahi geçmedi. Televizyonu açtığımızda Adıyaman’dan hiç bahsedilmiyordu. Maalesef haber alınmamasının sebebi bu felaketmiş. Ben de 1999 Depremi’ni İstanbul’da yaşamış bir öğretmenim, sarsıntılarda nelerle karşılaşabileceğimi seminerlerde gördüm, çocuklarıma anlattım. Zelzeleyle ilgili sayfalara fotoğrafların bulunduğu projeler yaptılar. O fotoğrafların hiçbiri İsias’a benzemiyordu. İsias bir kum yığınıydı. Otele vardığımda tıpkı manzarayla karşılaşacağımı umut ediyordum fakat ne zamanki otobüsten indik gerçekle karşı karşıyaydık. Ben inancı güçlü bir anneyim, o denli bir imaj karşısında dilim dönmedi dua edemedim. Kovalar bulduk ve aileler çatıların üzerine dizildik, tek tek taşları kovalara atıp aşağıya indirdik evlatlarımıza ulaşabilmek için. Elimdeki taş kum yığına dönüyordu, hiçbiri de ağır değildi. Adalete inancımız sonsuzdur. Biz aileler olarak yaşadıklarımızın yalnızca çok küçük bir kısmını anlatabiliyoruz.”
Çocuklarından birinin çantasını gördüğünü, saatlerce enkazın başında evladının vücuduna ziyan gelmesin diye uğraştığını anlatan Akın, “Çocuklarımız yataklarından kalkamamış canlarla karşılaştık. Birinci zelzelede 10 saniye içinde kum yığına dönmüş İsias’tan bahsediyorum. Anlatmak çok sıkıntı fakat biz bunları yaşadık. Ben hiç evlatlarımdan ayrılmazdım lakin uçakta onlar aşağıda Türk bayrağına sarılı ben üstte döndüm.” tabirlerini kullandı.
Çocuğunu kaybeden Sefer Aydoğdu da sanıkların en ağır formda cezalandırılmasını istedi.
Hayatını kaybeden sportmen İmran Aydoğdu’nun kardeşi İrem Aydoğdu ise “Kardeşim kum yığınında boğulmuştu, biz artık yaşamıyoruz. Bu çocuklar Kıbrıs’ın aydınlık yüzleri, ülkelerinin gururuydu. Yalnızca biz değil, tüm Kıbrıs etkilendi.” dedi.
Tüm sorumlulardan şikayetçi olduklarını belirten Aydoğdu’nun “Ölenlerin kim olduklarını, isimlerini biliyor mu?” sorusu üzerine, yıkılan otelin sahibi tutuklu sanık Ahmet Bozkurt, “Aynı acıyı ben de yaşıyorum, yakınların sorularına karşılık vermek istemiyorum.” diye yanıt verdi.
Müştekilerden kimileri, duruşmada gözyaşlarını tutamadı.
Öğleden sonraki kısım
Duruşmanın öğlenden sonraki kısmında da müştekilerin beyanları alındı.
Yaşamını yitiren Hasan Bilge’nin babası Mehmet Akif Bilge, “Çocuklarımızın ağzı, burnu, kulakları kum dolmuştu, hiçbir hayat üçgeni yoktu, aslında savcılık raporunda da var, havasızlıktan ölmüşler. Aziz adalete güveniyoruz, bir son verilmesi lazım, tüm ilgililerden şikayetçiyiz.” dedi.
Hayatını kaybeden Aykut Bulut’un babası Mehmet Bulut, “Bu bir mukadderat değil bir cinayettir.” tabirini kullandı.
Bulut, “Kıbrıs arama kurtarma takımı geldi, kaldırdığımız her taş kum üzere avcumuzda dağıldı. Bütün umudumuzu kaybettik, biz de o çocuklarımız üzere o enkazda kaldık. Ahmet Bozkurt enkazın başına geldi, sıkıntısı altındaki bireyler değil, kasasıydı.” formunda konuştu.
“İsias Otel bir kabahat aletidir”
Yaşamını yitiren Başkan Cırık’ın kız kardeşi Hasret Arslan, sanıklardan ve tüm sorumlulardan şikayetçi olduğunu belirterek, şunları söyledi:
“Bir insanın hayatı boyunca yaşayabileceği tüm hisleri yaşadık, kaygıyı, umudu, açlığı, cehennemi yaşadık. Biz dün çok palavra dinledik, sanıklar doğruyu anlatmadı. Her yatak çıktığında korkuyorduk sanki kimin yakını çıkacak diye zira her yatak çıktığında biliyorduk bir cenaze çıkacağını. 72 cana mal olan bir cürüm aleti yapılmış. İsias Otel bir hata aletidir.”
Hayatını kaybeden Aras Aktuğralı’nın enkazdan yaralı çıkan babası Murat Aktuğralı, “Duruşmaya sanıkların yüzüne katil olduklarını söylemek için geldim lakin mümkün olmadı, umarım davanın devamında bu imkan yaratılır, sanıkların yüzüne bakarak soru sorabiliriz.” diye konuştu.
Bazıları birinci defa kar heyecanı yaşamıştı
Çocukların spor aşkıyla dolu olduğunu, onların mutluluğuna ortak olmak için Adıyaman’a geldiklerini anlatan Aktuğralı, 5 Şubat Pazar günü kar yağdığını, çocukların kimilerinin birinci defa kar heyecanını yaşadığını ve çok keyifli olduklarını söyledi.
Oğlunu en son akşam yemeği sırasında gördüğünü ve “baba” demesini hatırladığını lisana getiren Aktuğralı, zelzele sırasında telefonunu alıp çocuklara gitmek istediğini lakin afetin şiddetinden adım atacak durumda olmadığını belirtti.
Olduğu yere çöktüğünü ve duvara dayanarak yalvardığını, büyük gürültüyle odanın üzerine yıkıldığını kaydeden Aktuğralı, şunları anlattı:
“Telefonun ışığını açtım, yalnızca toz, duman görüyordum. Hayatımın son anlarını geçirdiğimi düşündüm. 310 numaralı odada kalmıştım. Üzerimdeki yüklerden sürünerek kurtuldum ve eğilir konumda oluşan boşlukta ne olduğunu anlamaya çalıştım. Birkaç adım attıktan sonra gökyüzünü gördüm. Ben 3. kattayken yapının en üzerindeydim, bina benim üzerimden kopmuştu. Enkazdan çıkan Recep’i (Recep Kılıç) gördüm evvel toz içinde olduğu için tanıyamadım. Çok üşüyordu, enkazdan bir şeyler alıp üzerine verdim. Alttaki birini de üst çekerek çıkardık. Hiç durmadan çocuklarımıza seslendik. Aşağıdan gelen birinin yardımıyla inecek bir alan bulduk. Yıkıntının ne kadar berbat olduğunu hissediyorduk. Bastığımız yerde sağlam kesim olmadığını gördüm, tuzla buzdu her şey darmadağındı, büyük kesimler yoktu. Çocuklardan hiç ses yoktu. Kıbrıs’tan gelen gruptan yalnızca 3 bireydik. Yalnızca birkaç kişinin enkazda olduğunu duyuyorduk, sıkışmış vaziyette olduğunu gördük lakin üzerindekileri kaldırma bahtımız yoktu. Titriyorduk, inanılmaz soğuktu, kanımız donmuştu ve tek aklımızda olan çocukları kurtarabilmekti fakat karanlıkta olduğumuza karşın enkazın ne kadar makûs olduğunu gördük.”
Aktuğralı, 8 Şubat Çarşamba günü birinci cenazeye ulaşıldığını, 10 Şubat Cuma günü oğlunun cenazesinin bulunduğunu tabir ederek, “Teşhis için çadıra gittim, oğlum da uyur durumdaydı. Teşhis ettim, yıpranma vardı fakat kanama yoktu, sıkıştığını anlıyorum. Bir tahribat yoktu, onun beyaz yüzünü gördüm. Gözleri maviydi, gözlerini görünce Aras’tır dedim. Biz her gün 6 Şubat’a uyanıyoruz, gözümüzü açtığımızda gözyaşı var. Benim umudumdu Aras, memleketin de umudu olabilecekti. Hepsi öyleydi çok akıllılardı.” dedi.
“Çocuklarımızın ayağına toz kondurmazken tonlarca toprağın altından çıkardık”
Otelin enkazının yakınına gelen herkesin buranın betonundan tabanına kadar hiçbir şeyin hakikat yapılmadığını söylediğini belirten Aktuğralı, şöyle devam etti:
“Çocuklarımızın ayağına toz kondurmazken tonlarca toprağın altından çıkardık. 2 gün evvel buraya geldiğimde binaların çoğunlukla yıkıldığını göreceğimi sandım ancak ayakta kalan binalar gördüm. Bu bireyler işlerini biraz yanlışsız yapsalardı çocuklarımız sağ kurtulabilirdi. Bilime uygun yapılan binaların ayakta olduğunu herkes gördü. Ben sanıkların buradakilerin yüzlerine bakmalarını istiyorum. Hepsi katil, her yerden çaldılar. Zelzele öldürmedi bizi sanıklar öldürdü.”
Müştekilerden Mehmet Çetiner, 11 Şubat’ta çocuğunun cansız vücuduna ulaştığını belirterek, “Yalan konuşulmasın, bina kum yığınıydı. Bir insanın, bir anne babanın görmemesi gereken şeyi gördüm, cehennemi gördüm. Her gün birebir acıyı yaşıyoruz. Adalet yerini bulsun bizim yaşadıklarımızı öbürleri yaşamasın ders alınsın.” dedi.
Anne Deniz Çetiner, tüm sorumlulardan şikayetçi olduğunu lisana getirerek, “Benim çocuğum donarak ölmedi, raporda yazıyor karın baskısı ve iç kanamadan öldü, yatağında öldü. Keşke sanıkların başına yıkılsaydı.” diye konuştu.
Ölen Osman Çetintaş’ın babası Nebi Çetintaş, çocuğunun zelzeleden çok korktuğunu, sanıkların tabirlerinin hakikat olmadığını belirterek, “Soğuktan ölmedi hepsi öykü, çocuklarımızın hepsi kum yığının içindeydi.” tabirini kullandı.
Nehir Çevik’in babası Yoksuli Çevik, inşaat ustası olduğunu belirterek, “Otele geldiğimde resmen kum yığını üzereydi sağlam değildi. Canımızdan can aldılar, çocuklarımızı tabuta koydular, üzerlerine kum koydular. Mezarlarını kendileri yaptı, oradan çıkarıp toprağa koyduk. Canlı çıkarma umudumuz kalmamıştı, yalnızca sağlam çıkarmaya çalıştık.” dedi.
Anne Safiye Çevik de 30 sene evvel tutuklu sanık Ahmet Bozkurt’un un fabrikasında amcasını kaybettiğini belirterek, “Bu sene de sanığın otelinde kızımı kaybettim. Çocuklarına hoş bir gelecek bırakmak için bizim yarınlarımızı aldı. Sorumlu olan beşerler katildir.” dedi.
Eşini ve 2 kızını kaybeden Ozan Dağlı, sanıkların “idam edilmesini istediğini” söyledi.
Tahsin Can Efe’nin babası Erkan Efe, tek evladını kaybettiğini, her gün mezarı ziyaret ettiklerini, eşiyle birlikte kendilerine de bir mezar yeri açtırdıklarını ve mevti beklediklerini belirterek, “Kedimiz daima mezarlıkta” dedi. Efe, hatalıların cezalandırılmasını talep etti.
“Kızım lotus çiçeği dövmesiyle teşhis edildi”
Müzeyyen Gökçen’in babası İsmail Gökçen, 6 Şubat’ta kendilerinin de öldüğünü tabir ederek “Dün sanıklar ortasında bir tiyatro oynandı, ‘benim haberim yok’, adam bir mimar diğer bir şey oluyor, aba altından sopa gösterir üzere ‘buranın tanınan ailesiyim’ diyor. Bizim hayatımızı mahvettiler, yarınlarımız gitti, ben her sabah işe giderken niçin çalışıyorum diyorum. Kızım lotus çiçeği dövmesiyle teşhis edildi, mezar taşına fotoğrafını ve lotus çiçeğini yaptırdık.” diye konuştu.
Anne Hasret Gökçen, kızına kavuşmak için her gün ölmeyi dilediğini belirterek, hatalıların en ağır halde cezalandırılmasını talep etti.
Oğlunu kaybeden Meriç İçme, “Enkazın üstünde binlerce sefer oğluma bağırdık. Nasıl ‘sesler duyuyorduk, soğuktan öldü’ diyebiliyorlar. Çocuklarımızı nasıl soktular oraya, çocuk katillerisiniz.” sözlerini kullandı.
Bir saat orta verilen duruşma müştekilerin dinlenmesiyle devam edecek.
