Kaygı hepimizin vakit zaman yaşadığı temel bir histir. Bizi tehlikelere karşı harekete geçirir. Birtakım bireyler bu duyguyu daha ağır ve hayat kalitesini etkileyecek halde yaşarlar. Yapılan araştırmalar korku bozukluklarının çocuklukta başladığını ve oluşum sürecinde genetiğin (biyolojik) ve anne baba davranışlarının (çevre) tesirli olduğunu göstermiştir.
Kaygılı, telaşlı çocuklar etraflarındaki olaylara karşı çok hassastırlar. Karşılaştıkları sıkıntıların olumsuz sonuçlanmasından, makus şeyler yaşanmasından gereğinden fazla tasa duyarlar. Şayet aileler çocuklarının duygu yoğunluğunu fark edemezlerse, sorun karşısında tahlil üretmek yerine ondan uzak durmasını isteyebilirler. Bu formda aileler muhafaza iç güdüsü ile davrandığında bir taraftan çocuklarının öğrenme fırsatlarını elinden alırken bir taraftan da tasanın sürmesine neden olan kaçınmayı pekiştiriler. Örneğin parkta arkadaşlarının ona güldüğünü düşünen ve bu durumdan ötürü kendini dışlanmış hisseden bir çocuk ve aile hayal edelim. Şayet aile çocuklarına hemen uzak durmasını ve parka gitmemesini isterse telaşlı ve ziyanlı (kaygıyı arttıran) bir tahlil önermiş olur. Onun yerine ne hissettiğine güzelce kulak vermek, yaşadığı duyguya eşlik etmekle (empatik tutum) başlanmalıdır. Dışlanmasına neden olan olayı ve bu durum karşısındaki yorumunu (dışlanıyorum) test etmesini istemek ikinci adım olmalıdır. Esasen tasasını anlatmış çocuk sakinleştikçe daha gerçekçi düşünebilecektir. Bu durumda arkadaşları ile tekrar oynamayı ve birebir şeylerin yaşayıp yaşamayacağını test etmesini istemek çocuğa öğrenme fırsatı sunacaktır. Unutmayın tasa kaçındıkça artan bir histir.
Çocuklarımızın korkuyla yüzleşmesini, bu hissin nedenlerini değerlendirmeyi öğretmek ailelerin temel vazifelerindendir. Kalın sağlıcakla..
