Daima mutluluklar peşinde koşuyoruz. Daima bir şeyler düzgün olsun istiyoruz. Ancak krizlerin hayatımızdaki kıymetini bakın Talat Parman* nasıl özetliyor:
“Schaeffer krizi olumsuz bir öge olarak almak yerine bilakis, krizlerin yaşamsal imtihanlardan geçilmesinde yapan bir fonksiyonu olabileceğini vurgular. Krizler esnek bir ruhsal yapının oluşmasını sağlar. Esnek bir ruhsal yapı, ömür imtihanlarından kaçmayan onlarla göğüs göğse çatışabilen, dürtüsel şiddetin sadece yıkıcı değil besleyici olabileceğini de gören bir ruhsallıktır. Kriz ayrılık ve yas kapasitelerinin fonksiyonel hale gelmesi, ruhsallığın dürtüsel işgalden beslenmesi. İnsan olmak yazgısıyla karşılaşmak, yaşamsal ve ilişkisel tecrübeler için bir talih oluşturabilir. Meğer ağır patolojilerin kriz yaşayamadıklarını biliyoruz. Bu yaklaşım krizi yaşamanın değil yaşamamanın patolojik olarak kıymetlendirilmesi gerektiğini vurgulamakta.”
Talat Parman ne hoş özetlemiş krizlerin hayatımızdaki kıymetini, ne hoş anlatmış krizlerin görmediğimiz bir şeyleri görmek, fark etmediğimiz bir şeyleri fark etmek için ne kadar büyük bir baht olduğunu…
Krizler büyütüyor bizi. ..Krizler esnetiyor ruhumuzu…Krizler güç katıyor… Krizler… krizler hayattaki var oluşumuzu sorgulayıp değişimi getiriyor.
Bundandır… krizlerdendir… acının içinden geçmeden büyüyemez insan…o sıkışıklığın içinde yüreği yanmadan bir adım öteye gidemez insan.
*Parman, T. (2006). Ailenin Ömür Döngüsünde Ergenlik Krizinin Yeri. Yansıtma Psikopatoloji ve Projektif Testler Mecmuası,5-6, 11-16.
Ya “kriz” lerse bizi büyüten?
