Aşkta ne kadar benim?…ne kadar annem…ne kadar babam?
“Partnerin davranışına atfedilen mana çiftin duygusal irtibatının kıymetli bir modülüdür. Kişinin partnerinin maksadına ve davranışlarına yönelik algısı, kişinin partneri ve başkalarıyla ilgili geçmiş tahsillerine dayanır. Bunlar . partnerle ilgili kusurlu algılar ya yada yanlış atıflara neden olur.”
Greenberg ve Johnson’ın bu satırları bana sevgiliye karşı davranışlarımızın ne kadar bizim davranışlarımız olduğunu düşündürdü.
Bu türlü yapmandan nefret ediyorum dediğinizde sevgiliye sanki sahiden siz mi söylüyorsunuz bunu, hiç düşündünüz mü? Siz mi söylüyorsunuz bunu, yoksa içinizdeki anneniz mi söylüyor? İçinizdeki babanız mı?
Carl Gustav Jung, bir çocuğun büyürken içinde bir bayan ve erkek imgesi geliştiğinden bahsediyor. Bayansa nasıl bir bayan olacağına dair, bir erkekte ne aradığına dair.. Erkekse nasıl bir erkek olduğuna dair, nasıl bir bayanla olmak istediğine dair. Bilinçdışında oluşan bu kadınsı imgeye anima ve erkeksi imgeye animus ismini veriyor.
Yani biz büyürken farkında olmadan anne babamızdan öğreniyoruz nasıl bir bayan ya da nasıl bir erkek olacağımızı. bir kadından ya da bir erkekten ne beklediğimizi.
Lakin bazen anne babayı ya da baba anneyi beğenmiyor ve tam da o vakit “asla baban üzere olma” lar başlıyor. İşte o an “işte anasının kızı!” demeler başlıyor. Tam da o an, çocuk ortada kalıyor. Kör bir sevgi ile hem anneye hem bağlı olan çocuk ikiye bölünüyor ve ne yapacağını şaşırıyor. Sistemik fenomenolojik yaklaşıma nazaran Meral Önal Yardımcı bu türlü bir durumda çocuğun ne yaşadığını bakın nasıl açıklıyor:
“Ebeveynden birine dışsal, başkasına içsel olarak sadık kalarak çocuklar aileyi bir ortada tutabilirler, lakin sistem üyelerinin doğal ve gayretsiz sevgi olarak yaşayacağı dengeyi sağlamayı başaramaz. Bu nedenle ebeveynden biri asla başkasına karşı gerçek bir zafer kazanamaz. Örneğin Anne “sakın baban üzere alkol bağımlısı olma” demiş olsa oğul babasına bağını onurlandırmak üzere tam da bunu yapmaya zorlanacak, kendini bu sistemik baskıdan koruyamayacaktır. Burada sistemik güzelleşmenin muvaffakiyete ulaşması için Anne “baban üzere olmana müsaade veriyorum ” demelidir. O vakit çocuk özgür kalacaktır.”
Burada bahseden ve “asla onun üzere olma!” dendiğinde çocuğu o ebeveynin tıpkısı birebiri yapan Bert Hellinger’in tabirleri ile kollektif vicdandır. Aile içinde birinden nefret de etsek, aileyi bir ortada tutmak için vazife başında olan kollektif vicdan devreye girer ve bilinçdışı özdeşimi gerçekleştirerek, aile üyelerini birbirine bağlar. Ondandır “asla babam üzere bir adamla evlenmem” derken kendinizi babanızın tıpkısı birebiri bir adama aşık olmuş bulursunuz. Ondandır “asla annem üzere olmayacağım” derken evlendiğinizde ya da kendi konutunuza çıktığınızda bir bakmışssınız konutta annenizin tıpkısı, birebiri bir bayan olup çıkmışsınız.
Bu satırları okuyorum ve düşünüyorum artık: “Ne kadar özgürüz?” diye.
Bu satırları okuyorum ve düşünüyorum “İlişkide. ömürde ne kadar kendimiz olabiliyoruz?” diye?
Ben bilemedim. Ya siz, siz ne kadar annenizsiniz? . ne kadar babanızsınız? Siz, ne kadar kendinizsiniz?
Aşkta ne kadar benim?
