Aşktan beklediğimiz…
Rollo May Aşk ve İrade isimli kitabında bireyin yaşadığı kimlik sorunu ile makus giden hayatına tahlil olarak aşka yaptığı vurgunun arttığından bahseder ve ekler “kendilerine verdiği kıymet, aşkı elde edip etmemelerine nazaran yükseldi yahut düştü. Aşkı bulduklarına inananlar; Kalvincilerin, zenginliği seçilmiş kul olmanın elle tutulur ispatı olarak görmeleri üzere, bunu kurtuluşun gözle görünür kanıtı sayarak, kendilerini üstün görme eğilimine girdiler. Aşkı bulamamış olanlar kendilerini yalnızca mahrum hissetmekle kalmadılar, daha derin ve daha yıpratıcı olan içsel boyutta, kendilerine verdikleri paha de düştü. Kendilerini toplumun dışına itilmiş yeni bir yaratık tipi üzere damgalanmış hissedip, psikoterapide sabahın erken saatlerinde uyanınca hissettiklerinin mutsuzluktan ve yalnızlıktan çok, içlerini kemiren, hayatın büyük gizini kaçırmış olma kanısı olduğunu itiraf ediyorlardı.”
Rollo May bu satırları 1969 yılında yazmış ortadan geçen 45 yıla karşın May’in söylediklerinin geçersiz olduğunu söyleyebilir miyiz? Amerika’da yapılan ve on yıl süren bir araştırma çağdaş hayatta insanların yaşadığı en ağır hissin yalnızlık ve depresyon olduğunu ortaya çıkarmış.
Artık 30 lu yaşlara gelmiş bir erişkinin hayatında bir yol arkadaşı istemesi kadar doğal bir şey yoktur bence; lakin bizim sorgulamamız gereken, bu yol arkadaşı ve aşktan beklentiler ya da bu aşkın yokluğunda yaşanılan ağır değersizlik olmalıdır. Üstte May’in bahsettiği üzere aşktan bir elmanın yarısı olmayı beklemek… onunla tamamlanmayı istemek ve yokluğunda var olamamak… değersizliğin kollarında kendini hırpalamaksa yapılan, bu noktada aradığımız şey aşk değil, tahminen de kendimizin kendimize vermediği değerdir…
Meğer terapi sürecinde ben daima danışanlarıma söylerim “Aşk bir elmanın iki yarısı olduğunuzda acı verici iki farklı elma olduğunuzda ise keyif vericidir” Aksi… aşkla tamamlanmayı bekleme ve değersizliğimizi yenme hali geçmişten getirdiğimiz yükümüzdür… geçmişte yaşayamadıklarımızın bedelini sevgiliye ödetmedir. Hocam Mehmet Zararsızoğlu’nun da belirttiği üzere “çünkü geçmişin bitmemiş işlerinin faturasını biz daima sevgiliye keser… farkında olmadan daima onu hırpalar… onu yıpratırız…”
