Bazen etrafımdaki birtakım insanların o kadar çok alttan aldıklarını görüyorum ki! O kadar çok kendinden vazgeçtiklerine şahit oluyorum ki! Düşündükçe, okudukça beni nedenler daima çocukluğa götürüyor.
Freud’un bilakis Freud’dan sonra gelen Neo-Freudyenler, doğuştan getirilen iç güdüler ile yönetilmek yerine çocuğun kişilerarası etrafla şekillendiğini belirtirler. Freud’un bahsettiği üzere saldırgan ve cinsel iştahın doyurulması yerine çocuğun kişilerarası… kabul ve onay gereksiniminin doyurulmasının kıymetli olduğundan bahsederler. Ayrıyeten çocuğun doğuştan getirdiği “büyük bir gücünün, merakının, gelişmek için tabiatında var olan potansiyelinin ve sevdiği yetişkinleri elinde tutma isteğinin olduğundan bahsederler. Çocukların bu özellikleri her vakit yetişkinlerin beklentileri ile uyumlu olmayabilir. İşte bu vakitlerde çocukların yaşadığı çatışma temel büyüme eğilimleri ve güven/onaylanma ihtiyacı ortasında yaşanır. Yalom “Eğer bir çocuk, çocukları için itimat ya da özerk gelişimi cesaretlendiremeyecek ölçüde nevrotik uğraşlarıyla meşgul olan bir anne babaya sahip olma şansızlığı içindeyse önemli çatışmalar ortaya çıkmaktadır.” der ve ekler “ Bu türlü bir uğraşta gelişme, itimat uğruna feda edilir her vakit.”
Feda edilir… feda edilir zira çocuklar kör bir sevgi ile sever anne babalarını… kendileri uğruna… kendilerini feda edecek kadar çok severler… o yüzden meraklarını…gelişmek için tabiatlarında olan potansiyeli feda ederler… yalnızca sevilmek için onaylanmak için kendilerinden, potansiyellerinden vazgeçerler. Sonrası mı?
Sonrası onaylanma peşinde geçen hayatlar…. sonrası sevilme gereksinimi içinde geçen ömürler… sonrası benim gördüğüm bu yetişkin görünümlü yaralı çocuklar… etrafta anne babaları yerine koydukları insanlardan onay almak isteyen… bitmemiş işlerin peşinde…. geçmişin yükünü omuzlarında taşıyan yaralı mı yaralı yürekler!
Neden hep alttan alırız?
